We zijn op het einde van het autosportseizoen ’84. Als voorzitter van de Belgian Racing Press Club werd ik rond die periode gecontacteerd door BMW Belgium-sportmanager Hughes de Fierlant en (de ondertussen betreurde) André Monheim, de bezielende kracht bij het in de autosport alomtegenwoordige Castrol. Zij wilden met mij lunchen en gezien de BMW-importeur toen nog in de Kontichse Pierstraat resideerde, werd er afspraak gegeven in de toenmalige Mister GB aan de Prins Boudewijnlaan. Wat was de reden voor dit gesprek? Had het iets te maken met een eerder in Het Nieuwsblad verschenen stuk met Hughes de Fierlant onder de kop ‘In België zijn er geen coureurs met het nodige talent’, waarin ik de BMW Belgium-man pertinente vragen stelde over de keuze van BMW/Bastos voor steeds buitenlandse coureurs (Heyer, Hahne, Snobeck, Cudini)? Neen, of beter, eigenlijk wel want het verenigde BMW Castrol wou een beroep doen op de diensten van de BRPC-journalisten om voortaan Belgische coureurs te kiezen voor het bemannen van een door Juma klaargemaakte BMW 323i voor de in ’85 sterk groeiende Belgische Groep N-racerij!
Toen de journalisten die bewuste 22ste november in de vergaderzaal van RACB (dan nog in de Aarlenstraat) samenkwamen met de mensen van BMW en Juma, om te overleggen over de namen die zij voorstelden, verduidelijkte de betreurde Julien “Juma” Mampaey meteen dat er diende gekozen te worden voor één rijder, voor het volledig seizoen. Reden: met pakweg acht verschillende rijders, zou het moeilijk werken zijn om steeds de juiste afstelling te vinden van de bijna standaard-groep N BMW 323i. De namen van Eric Bachelart en Harald Huysman werden geciteerd, maar zij hadden sowieso al een druk programma in de éénzitterij. Toen liet iemand de naam vallen van Eric van de Poele. Wie? Ah ja, in ’83 de winnaar van het Franse Ecole Avia La Châtre Stuurwiel! Het werd een moeilijk debuut voor de neofiet in het hoogstaande Frans Formule 3-kampioenschap – gedomineerd door Olivier Grouillard, voor Frédéric Delavallade en Pierre-Henri Raphanel. Eén jaar later zat dezelfde Van de Poele zonder centen en zonder stuur voor het komende seizoen. Pierre Van Vliet, toen gespecialiseerd in de internationale éénzitterij, was de enige aanwezige in de vergaderzaal aan de Aarlenstraat die over de contactgegevens van de Namenaar beschikte – at home, of course. Hij kreeg Van de Poele aan de lijn en… de deal was beklonken! Als voorzitter van BRPC én journalist stond ik bij het debuut van VDP in de kleine 323i natuurlijk op de eerste rij bij… Juma!
Vele jaren later – toen Eric zich zag opgenomen binnen de rangen van BMW Motorsport – gaf dezelfde Hughes de Fierlant schoorvoetend toe dat hij met de vraag aan de BRPC-journalisten er eigenlijk een geheime agenda op na hield: hij was ervan overtuigd dat de journalisten zich met hun keuze zouden vergissen, dat ‘hun’ kandidaat er niks van zou bakken en, jawel, hij vanaf dan geen rekenschap meer diende te geven aan de ’toch onbekwame pers’ en vrije keuze had om voortaan een beroep te doen op niet-Belgische rijders zoals dat in die periode het geval was geweest met het aantrekken van buitenlandse vedetten voor het bemannen van de door BMW en Bastos ondersteunde programma’s met BMW Juma…
Flash back, 1986. Eric had ondertussen in de kleine 323i getoond wat hij waard was. Hij zag zich daarop opgenomen in de rangen van BMW Waterloo Motors/Lease Plan, vond centen voor een zitje in Formule Ford en zelfs Formule 3. Onder impuls van dezelfde Hughes de Fierlant werd BMW Juma (met Lease Plan) gevraagd een Groep A-BMW 635 CSi in lijn te brengen voor enkele Europese toerraces en uiteraard ook de 24 Uren van Spa. De zwarte BMW LP zou bestuurd worden door Thierry Boutsen en Marc Surer (dat jaar F1-teammaats bij Arrows-BMW) en vaste Juma-rijder Hans Heyer. De Zwitser nam dat jaar achter het stuur van een groep B-Ford RS200 ook deel aan enkele Europese rally’s. In de Duitse Hessen Rally ging hij zwaar van de baan, de auto vatte vuur en zijn co Michel Wyder overleefde de klap niet. Surer liep zware brandwonden op en lag weken in de ziekenboeg. Bij BMW Juma diende men op zoek naar een vervanger.
Gezien zijn (Belgisch) BMW-statuut en link met Lease Plan werd er gedacht aan “VDP”! Bij BMW Juma vond men dat geen goed idee, wegens té veel druk op de schouders van de jonge Namenaar en het risico dat men zijn doen en laten zou gaan vergelijken met Boutsen. In de plaats van Surer kwam uiteindelijk Zwitser Enzo Calderari, een man met veel ervaring bij Eggenberger en TWR, postvatten. Boutsen-Heyer-Calderari zouden in de 24 Uren vroegtijdig van het toneel verdwijnen.
Bij Juma beschikte men aldus over een frisse 635 CSi. Bij BMW, Lease Plan en Juma wou men iets goedmaken en zo rijpte het idee om Eric van de Poele tijdens de Zolderse EG Trophy te koppelen aan ervaren Hans Heyer. Strateeg Chris ‘Juma’ Van der Auwera stond ook nu weer borg voor een beetje… blufpoker! Zij wist dat alle teams, dus ook het meer dan officiële BMW Schnitzer, tijdens de vrije training op donderdag hun tijdwaarneming installeerden, en zij besliste om Eric in zijn eerste rondjes uit te sturen op zacht rubber. Resultaat: de naam van Van de Poele stond op de bovenste lijn van de uitslagentabellen! Rudy Gmeiner, toen de rechterhand van Wolfgang-Peter Flohr bij BMW Motorsport, kwam meteen in de Juma-box informeren wie er wel achter het stuur mocht zitten van de zwarte 635 CSi…
Datzelfde weekend van de EG Trophy zorgde Eric voor nog een andere stunt. Parallel met zijn rit in de Juma-BMW 635 kroop hij achtereenvolgens ook nog achter het stuur van de BMW 535i Waterloo Motors voor de manches van het BK Productie en een Ralt RT30/86 VW van het Mike Rowe Racing voor een round van de Britse F3, goed voor een totaal van vier starts op Circuit Zolder!
In wedstrijd verloren Heyer-Van de Poele slechts door de komst van de pace-car nipt een zekere podiumplaats aan de TWR Rover Vitesse van Walkinshaw-Percy. In de crew van de Juma-BMW maakte de dan 17-jarige Bart ‘RBM’ Mampaey zijn opwachting. Hoe dan ook, VDP stond op de radar in München. Toen Hughes de Fierlant en weerom Chris van der Auwera bij Flohr gingen aankloppen om Eric voor te stellen, wist de BMW-sportbaas meteen over wie zij het hadden. Dat hij uiteindelijk werd weerhouden voor de selecties van het BMW Junior Team had hij dan weer te danken aan de niet aflatende inzet van Hughes de Fierlant. Hij hing zodanig veel aan de telefoon met München, dat Herr Flohr het er van op zijn heupen kreeg en, om er vanaf te zijn, de naam van Van de Poele toevoegde aan de lijst voor de BMW Junior Team-dagen op de Nürburgring…
De rest van het verhaal? Omdat hij geen Duits sprak, diende hij zich enkel tijdens de tests op de piste te meten met de Duitse concurrenten. Dat volstond voor juryvoorzitter Niki Lauda om de Belg op te nemen binnen de rangen van het BMW Junior Team voor een seizoen in DTM in 1987!
Achter het stuur van de Zakspeed-M3 debuteerde Eric op het circuit van Hockenheim in DTM, waarna hij in de Zolderse Bergischer Löwe voor eigen publiek aantrad. Op een doornatte piste en geplaagd door een lekke band kwam hij daar niet verder dan een tiende plaats. Hij won dat jaar overigens geen enkele race en het was pas na een spannende finale op de Salzburgring tegen de Sierra XR4Ti van Manuel Reuter en Zakspeed-teammaat Marc Hessel dat hij met drie puntjes verschil de fel begeerde Duitse titel wist af te snoepen van later DTM-kampioen en Le Mans-winnaar Reuter.
En Eric bleef voor nog andere sterke nummertjes zorgen. Zoals pendelen tussen Spa en het Duitse Wünstorf om er parallel zijn kansen te verdedigen in DTM en… in de 24 Uren van Spa teammaats Jean-Michel Martin en Didier Theys aan de overwinning te helpen van de CiBiEmme-BMW M3. Dat drukke programma weerhield hem er trouwens van om op zondag tijdig vanuit Wünstorf terug te keren, waardoor hij niet op het podium geraakte om samen met Martin en Theys de champagne te ontkurken!
Het leverde hem voor het seizoen ’88 wel het statuut op van BMW Motorsport-fabriekscoureur, voor een laatste campagne in het EK Toerisme als Schnitzer-collega van Roberto Ravaglia, Emanuele Pirro en Fabien Giroix. Aan de zijde van Europees kampioen Roberto Ravaglia won Eric de… Zolderse EG Trophy en stonden Ravaglia-Van de Poele op het laatste Europees EG Trophy-podium één trede hoger dan een zekere Pierre Dieudonné – toen in de Sierra Eggenberger samen met Frank Biela en nu bij WRT – terwijl Thierry Tassin (als co van Jean-Claude Andruet in een Luigi Sierra, ook hij zit nu bij WRT) derde werd.
Hoewel zijn bedje gespreid leek in de toerwagenracerij, zette hij zijn zinnen op een switch naar de éénzitterij. Met de hulp van Lease Plan-baas Hugo Levecke en G.O. Pascal Witmeur tekende hij in ‘89 voor een debuut in de Formule 3000, toen de laatste wachtkamer van de Formule 1. Na drie zeges (Pau, Birmingham en Nogaro) en een tweede plaats in de punten (achter kampioen Erik Comas) in ’90, volgde de overstap naar de Formule 1…